Gelogen

Ok 


Misschien heb ik gelogen.


Want eigenlijk ben ik wel boos.
Niet zozeer op wat er allemaal gebeurt, maar gewoon op de tumor zelf en wat het ons als gezin aandoet.
Ik bedoel het houdt alles tegen, Dennis kan niet meer normaal functioneren hij is snel moe weinig zin om dingen te ondernemen en hij wordt er soms ook onzeker van.
Dat doet mij erg pijn om te zien, zien wat het met hem doet en daardoor ook met ons.
Tess moet rekening houden dat ze niet op papa's port a cath (Een Port-a-Cath is een implanteerbaar hulpmiddel waarmee artsen gemakkelijk toegang kunnen krijgen tot grote, diep gelegen aders in het menselijk lichaam.) leunt of dat ze toevallig aan het pijnlijke gedeelte van zijn gezicht komt.


Als we tegen elkaar aan zitten en ik leg mijn arm op zijn schouder is dat soms te pijnlijk vanwege zijn hals dissectie.
Of als we zoenen kan dat niet te lang duren omdat hij moeilijk lucht krijgt, dat zijn allemaal dingen waar je normaal geen last van hebt.
Op een gegeven moment na weer een 'auw' of een 'laat dat' te horen krijgen wordt ik boos en dan ga ik schelden en word ik chagerijnig en dat is helemaal niet eerlijk tegenover Dennis want hij heeft er echt niet om gevraagd.


Maar doordat je soms zo machteloos staat, word ik kwaad, op de tumor en dan schreeuw ik erna en dan vervloek ik het en dan wil ik het slaan.
Maar dan zie ik Dennis eromheen en besef ik wat ik aan het doen ben en weet ik dat het helemaal geen nut heeft om zo idioot te doen.


Wat ons heel erg stoort is dat we geen 'normaal' leven hebben Dennis kan niet elke dag naar het werk alsof er niets aan de hand is (geloof me als je niet kan wil je graag ;) ).
Je zit thuis jezelf een beetje te vermaken, je gaat naar het ziekenhuis voor de bestraling, je speelt met Tess en je hebt totaal geen normaal ritme meer.
Ik ben heel eerlijk, ik ben ontzettend blij dat ik bij Dennis kan zijn maar ik mis mijn werk ontzettend. 
Als ik nu wist wat de toekomst zou zijn, dan zou ik echt wel weer wat uurtjes gaan werken als die goed zou zijn.
Maar stel ik ga werken en over 2 weken gaat Den achteruit door de bestraling, dan moet ik weer wat regelen zodat ik thuis kan zijn.
Op het moment gaat het vrij goed met Dennis en daardoor voel ik me een beetje nutteloos en schuldig.
Schuldig omdat ik thuis ben terwijl andere mensen hard voor mij aan het werk zijn.
Ik weet dat vele van jullie het hier niet mee eens zijn en dat ik nu aan mijn gezin moet denken en hier moet zijn, geloof me dat weet ik ook en ben het er ook wel mee eens, maar toch voel ik me zo.
Maar ik weet ook dat het binnenkort niet goed zal gaan en dat ik dan godsblij zal zijn dat ik lekker thuis ben.




Den leeft op het moment 2 levens
Ik heb 2 toekomsten


Zo leven wij nu, en dat is zooo vermoeiend want zodra je de toekomst in kijkt, kijk je in 2 toekomsten en dan moet je gelijk in je hoofd verwerken wat er eventueel gaat gebeuren.
Dus eigenlijk ben ik daar constant mee bezig.


Ik zag net een concert van K3 op de laptop, goh is leuk voor Tess dalijk, zit ik dan alleen met mijn dochter in de zaal of zijn we een 'happy family' met zn drieen.
Ik rij langs de middelbare school in Heerlen, moet ik dat dalijk alleen beslissen of heb ik Den dan nog.


Bij alles wat op het moment langskomt, maakt niet uit hoe klein of onbelangrijk het is, ik denk constant in tweevoud.
Dat is normaal denk ik, maar ik durf niet alleen nog maar uit te gaan van het goede, bang dat het nog erger pijn zal doen als het slechte gebeurt.












Hoop doet leven....