Heftig

Ik had beloofd vaker te schrijven, sorry dat dat niet gedaan is.
De laatste 2 maanden is ontzettend veel gebeurd.
Zoals jullie weten is de tumor(en) in alle hevigheid terug en kunnen de artsen niets meer doen dan alleen pijnbestrijding.
De artsen kunnen moeilijk zeggen wat de tumor gaat doen en dus kunnen ze ook niet zeggen hoelang Den nog hier blijft. Wel wordt op ons hart gedrukt dat zodra het eten minder gaat en Den zijn conditie minder wordt, dat de gehele situatie dan snel achteruit kan gaan.
Ze hopen op 6 maanden. Minder of meer.

2 maanden geleden kreeg Den 5 bestralingen voor de pijn in zijn rug.
In die tijd had Dennis ook last van heftige bloedingen in de linker-oogholte. Zelfs een paar keer met de ambulance naar Maastricht moeten gaan!
Dit was een flinke belasting en erg vermoeiend!
Toen kwam de chemo er ook nog aan.
De bestraling en de chemo waren alleen maar om pijn en tumorweefsel te verminderen zodat wel nog een leuke tijd kunnen hebben, er is geen kans meer op genezing.

Bestraling duurde lang voordat die goed werkte en dus de pijn minder werd.
De chemo was een bitch.
Maandags begonnen en na 5 dagen was Dennis strontziek.
Misselijk diarree en vooral veel spugen. Zoveel dat hij nauwelijks iets kon binnenhouden en zo misselijk dat hij niet eens wat wilde proberen te eten Dat weekend zag ik het allemaal niet meer zitten. De zorg werd me teveel. Tess denderde overal tussendoor en Dennis was zo ziek dat ik niet meer wist wat ik moest doen.
Gelukkig werkt mijn moeder in een hospice en kwam ze dat weekend met een oplossing.
Palliatieve thuiszorg.
Op maandag gebeld en smiddags meteen een intake gesprek met Maud en dat klikte goed.
We krijgen sindsdien elke dag zorg voor Dennis. Hulp met medicijnen en den wordt geholpen met wassen/douchen etc, ook krijgen we huishoudelijke zorg en mitralis komt over de vloer om de wonden te verzorgen en in de gaten te houden! Heel fijn.

Na die heftige week chemo en de week daarop die ook heftig was had Dennis besloten geen verdere chemo meer te doen.
Hij voelde zich zo lamlendig en was 7!!! Kilo afgevallen dat wilde hij niet nog eens.
Maar nadat hij zich wat beter begon te voelen zagen we ook dat de chemo wat geholpen had. De tumoren die achter zijn oor zaten waren het verdwijnen en Dennis besloot later toch nog een chemo te doen.

In het ziekenhuis, de week voordat de chemo weer zou starten, zijn we nog langsgegaan bij onze kno-arts. Die vond dat Den te vermagerd was en hij moest direct beter de nutri-drink flesjes gaan drinken. Als dat niet lukte zou er een maagsonde geplaatst worden, Dennis had daar absoluut geen zin in! Maar uiteindelijk toch gemoeten omdat hij gewoon niet kon eten.

Nou het was chemo maandag. Thuis waren we helemaal voorbereid. Alle medicijnen die goed werkte lagen klaar. Maud was er. We waren er klaar voor.
Maar Dennis zijn bloed niet.
Dat was te slecht om uberhaupt chemo te starten.
Dat betekent dat als er vreselijke bijwerkingen zouden ontstaan zijn bloed het niet voor elkaar zou krijgen om alles 'beter' te maken en Dennis dus van de bijwerkingen zou kunnen overlijden.
Nah dan niet (zoals Tess zegt)
Dennis kreeg wel nieuw bloed bijgezet en samen met de sonde voeding hopen we eigenlijk dat de week erop alles wel door kan gaan.

Thuis zit Dennis op de bank met een anti decubitus matras (hij is zoveel
Afgevallen dat de kans op decubitus op de stuit groot is)
Hij heeft toch wat pijn en last dus echt veel de deur uit gaan we niet.
Heel soms een ommetje met de rolstoel.
Soms gaat den mee een rondje rijden in de auto.
Maar gelukkig hebben we die zondag nog een uitje kunnen maken naar het gaiapark! Achteraf wel erg vermoeiend en pijnlijk voor Den want de pijn in de rug is ondertussen ook weer terug.

Maandag chemo dag. We zijn op het dagcentrum en Dennis krijgt bloed afgenomen. Een uur later moeten we bij de internist zijn.
Het bloed is nog steeds niet goed en eigenlijk wordt een verdere behandeling in de toekomst niet aangeraden.
Dus met andere woorden. Het is klaar meneer Peters we kunnen niets meer voor u doen.
Dikke slik.
Dit gesprek hadden we ooit wel verwacht. Maar Jezus niet nu al!

We gaan geslagen naar huis en laten dit inzinken.
Dit betekent dat het nu echt nog genieten wordt van de laatste weken.
En dan niets meer.

Het is zo raar dit op te schrijven.
Met volle verstand weten we wat de kanker doet. En ook weten we dat Dennis daaraan dood gaat. Als je er logisch over nadenkt kun je 1 en 1 optellen en kan je er helder over nadenken.

Maar als ik ga voelen. En echt ga nadenken wat dit betekent.
Dat Dennis er dalijk écht niet meer is.
Dan is alle logica weg.
Ik weet het donders goed. Ik besef het alleen nog niet.

We hebben ontzettend veel steun van mijn familie. Van Maud en van onze huisarts.

En er zijn dingen al in gang gezet.
Dingen zoals de begrafenis, de kist, wat ik moet doen als ik dalijk alleen met Tess overblijf.
En nog iets heel belangrijks.
Euthanasie.
Dennis wil zelf de regie houden en zelf bepalen wanneer het voor hem gedaan is.
Niet onnodig lijden en hier moeten blijven voor wat eigenlijk??


Dennis is een enorme vechter die heel erg aan het leven hangt.
Dit te moeten opgeven. Zijn dochter te moeten opgeven is zo moeilijk voor hem.
Maar hij weet ook dat hij deze kanker niet kan overwinnen.

Voor Dennis voor mij en iedereen is het zo onwerkelijk dat hij er dalijk niet meer is.
Wat een gemis gaat dat zijn.
Daarom koester, hou en geniet ik nu nog van hem, voor zolang het kan.





Voor vragen, iets kwijt willen, langskomen kun je mij altijd bellen of mailen.