donderdag 1 maart 2012

Duss...

Lang geleden dat ik geschreven heb, maar eerlijk gezegd is het ook een hele emotionele tijd geweest.
Voordat ik daar over ga vertellen moet ik eerst zeggen dat Dennis heeft besloten de operatie te doen, ik weet dat sommige ook zijn blog lezen dus jullie weten het al maar de rest misschien niet.


Dennis heeft besloten de operatie te doen, deze gaat plaats vinden op 23 maart.
Het wordt een heftige van zeker 12 uur lang!
Mensen die niet van details houden... lees niet verder ;)


Ze gaan Den van oor tot oor opensnijden en zijn gezicht als het ware naar voren halen waarbij zijn schedel vrij gemaakt wordt.
Deze wordt opgetild zodat de chirurgen plaats hebben om achter zijn oog te komen. 
Achter zijn oog (meer naar het midden naar zijn neus) daar zit de tumor en die moet in zijn geheel weggehaald worden.
De tumor was al groot gegroeid en zat achter tegen zijn hersens aan, ook zijn hersenvlies is al aangetast waardoor er dus hersenvocht lekt.


MRI (magnetische resonantie-afbeelding) van een menselijke hersenen uit zijaanzicht. Stockfoto - 2392996
Dit is niet Dennis maar een voorbeeld
Gedeelte 1 tm 9 zal helemaal leeggehaald worden en nog een gedeelte voor de 1.


De operatie aangaan zonder eerst bestralen was geen optie, bij een sarcoom moet je namelijk een marge gezond weefsel met de tumor meenemen en aangezien de tumor tegen de hersens aanzat kun je moeilijk stukjes hersens gaan weghalen.
Vandaar eerst de bestraling zodat de tumor kon krimpen.


Ze gaan Den zijn oog weghalen, zijn oogkas en alles wat in dat gebied zit.
Dit alles wordt later wel weer opgevuld door een buik en een rugspier.
Maar dit houdt ook in dat Den geen oog meer krijgt zelfs geen glazen.


Daarna moet hij ook 2 weken in het ziekenhuis blijven, maar hopelijk voelt hij zich iets beter na 1 week dan is er namelijk de optie dat hij naar Maastricht kan komen.


Heftig dus.....


De rede waarom ik lang niet geschreven heb is omdat ik erg met Dennis en Tess bezig ben geweest, Den heeft erg veel last gehad van de bestralingen.
Zijn oog deed op het laatst erg veel pijn zoveel pijn dat Den weer met de morfine pleisters omhoog moest terwijl hij ze juist af het bouwen was.


Dennis heeft eigenlijk de morfine pleister te lang op een hoge dosis gehad, waardoor hij zich wel erg goed voelde! Maar toen hij eindelijk ging afbouwen hij een klein beetje afkick verschijnselen kreeg, dit ging hem erg in het lichaam zitten waardoor hij nog meer vermoeide.


Dit gebeurde net na ons weekendje weg, wat overgens heerlijk was!!
Dat is nu 3 weken geleden
Dus eigenlijk is Dennis nu al 3 weken een hoopje ellende.
Dat vreet ook energie van hemzelf (hij bouwt niets op) maar ook van mij.
De zorg van Tess ligt helemaal op mij, het huishouden, de rekeningen, de boodschappen, mijn werk wat ik tussendoor wilde proberen en natuurlijk het zorgen voor Dennis.


Dit is nooit een probleem geweest, maar nu ben ik ook op.
Lichaamelijk geestelijk en emotioneel (wat ook eigenlijk geestelijk is)
Het duurt nu al zo lang en je wordt gewoon langzaam gek.
Voorheen kon ik gewoon tegen iedereen zeggen hoe het met Dennis was.
Nu ben ik alleen nog maar het huilen als ik het vertel.
Ik zie dat het ook niet lekker met Den gaat, de energie is op, eten gaat niet geweldig en hij is nog meer afgevallen.
Ook wist hij niet zo goed wat hij nu met de dag moest doen.
Gelukkig vandaag een beetje besproken wat hij het beste kan gaan doen, want teveel liggen en niets doen lijkt mij ook niet goed.


Die operatie blijft ook in mijn hoofd zitten, hoe kan hij die goed doorstaan terwijl hij zo zwak is?
En op dit moment lijkt alles 'ok' dat is ook zo stom.
Je zit thuis er lijkt niets ergs aan de hand en denk je ook, maar als je je wat verdiept zit je gewoon met kanker thuis en krijgt Den dadelijk die operatie wat hem uiterlijk toch wel zal veranderen.
En dan het ergste van alles, die operatie is geen garantie...
Dus je blijft altijd wel in spanning.


Wat trouwens wel jammer is is dat we met z'n tweetjes een dagje weggepland hadden en juist die dag moeten we naar Amsterdam voor onderzoeken! 


Zucht


Maar goed zo is ons leven nu! en daar moeten we mee leven.
Ik wil iedereen bedanken voor alle steun en liefde die we krijgen! 
Met name mijn moeder broertje en zijn vriendin Daan :)


Hopelijk kom ik nu sneller met een bericht!! 
xx





































4 opmerkingen:

  1. Weet niet goed wat ik moet schrijven, ik begin iedere keer opnieuw maar niets lijkt te kloppen of passend te zijn. Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie hier samen heel erg sterk uit komen. Een knuffel vanuit Breda.

    Liefs Babette (mamaDYM)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeeeetje Esther, wat verschrikkelijk. Ik wens jullie allebei heel veel sterkte met de tijd die nog komen gaat. Meer kan ik jammer genoeg niet doen. Ik leef in ieder geval erg met jullie mee.

    xxx Maartje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is zonde dat in de zee van medeleven een meer niet zo enorm opvalt, maar man, geloof me dat ik ontzettend met jullie meeleef en me beperkt kan indenken hoe dit gevecht is. Ik heb zo gigantisch veel respect voor jullie dat het haast niet in woorden te vatten is. Ik wens me dat alle ellende zsm wordt opgevolgd door zonneschijn (voor zover je het zonneschijn kunt noemen).

    Heel veel sterkte, kracht en succes.

    Tobias

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooie blog weer Esther,

    Ik kan niets anders zeggen dat volhouden!! Wij wensen jullie alle moed en kracht van de wereld om te vechten..en voor de komende operatie!Tess mag trots zijn op 2 van die sterke ouders.
    Veel liefs Dave & Jose

    BeantwoordenVerwijderen